Współuzależnienie

Nawiązując do poprzedniego posta dotyczącego alkoholizmu bardzo bym chciała tym razem zwrócić uwagę na to, że alkoholizm nie jest problemem tylko chorego ale również problem rodziny.

Współuzależnienie fachowo jest to emocjonalny, psychiczny behawioralny stan, który jest wynikiem działania na jednostkę zbioru wprowadzonych w życie przez inne osoby przykrych i uciążliwych reguł, które uniemożliwiają otwarte demonstrowanie uczuć oraz bezpośrednią wymianę poglądów, na temat problemów osobistych i interpersonalnych. 

Mniej specjalistycznie ale chyba bardziej dosadną definicję współuzależnienia dostałam na studiach jest to: 

• "Współuzależnienie oznacza, że jestem dozorczynią"
• "Bycie współuzależnioną znaczy, że jestem żoną, kochanką, matką alkoholika, narkomana. Znaczy to również, że muszę poddać się terapii"
• Współuzależnienie - znaczy, że tkwię po uszy w problemach alkoholików, narkomanów.

Tak więc współuzależniony małżonek (małżonka), dziecko czy kochanek, (kochanka) to jednostka, która wytworzyła pewien sposób radzenia sobie z niezdrowym życiem jako reakcję na nadużywanie przez inną osobę alkoholu, narkotyków lub leków. 
Współuzależnieni to ludzie, których życie, w wyniku zaangażowania się w związek z osobą uzależnioną, stało się trudne do ułożenia i właściwego kierowania. 

Bardzo ważne przy współuzależnieniu jest również to, że osoby współuzależnione są najczęściej, nieświadomymi pomocnikami w piciu i w największym chyba stopniu przyczyniają się do odwlekania decyzji o jego zaprzestaniu i zwróceniu się o pomoc.

Objawy współuzależnienia: 

* poddanie się rytmowi picia alkoholika,
* przejmowanie za niego odpowiedzialności,
* obsesyjne kontrolowanie go,
* pomaganie i nadmierne opiekowanie się nim (w tym niedopuszczanie do tego, aby ponosił on pełne konsekwencje swojego picia i swoich zachowań),
* wysoka tolerancja na różnego rodzaju patologiczne zachowania alkoholika z jednoczesnym występowaniem poczucia winy i poczucia małej wartości oraz zaniedbywaniem samego siebie.

Jak walczyć ze współuzależnieniem, sama nie umiałam tego ładnie ubrać w słowa aby brzmiało to mocno i dosadnie, dlatego też pozwoliłam sobie zapożyczyć wpis z jednej z dobrze znanych mi stron internetowych o współuzależnieniu. 

Krótki list do współuzależnionych

Osoby uzależnione stale potrzebują uznania bliskich, gdy staje się widoczne, że źle funkcjonują, źle wykonują swoja pracę, zawodzą rodzinę, bardzo cierpią. zmusza je to do realnej oceny sytuacji i wyboru. Jeżeli ktoś jest w związku z taką osobą towarzyszy mu napięcie i huśtawka emocji,  jego zachowania wynikają z działań partnera, wahaja się miedzy rozpacza a nadzieją, dlatego mówimy o współuzależnieniu.

Nie możecie spowodować by wasz partner przestał pić. możecie jednak stworzyć takie warunki, by przyjął pomoc i zaczął się leczyć. oznacza to wycofanie się z przejmowania zadań i powinności partnera i pozwolenie, by sam ponosił konsekwencje swoich działań i wziął odpowiedzialność za swoje życie. Osoby uzależnione stale potrzebują uznania bliskich. Przestać pomagać osobie uzależnionej to trudne zadanie. Cała energię która wkładaliście w pomaganie alkoholikowi musicie teraz poświęcić na wyjście ze współuzależnienia. To początek zmian w waszej rodzinie. Od czego zacząć? Oto kilka podstawowych informacji,  co należy robić.

- skończyć z zaprzeczaniem. Konieczne jest uznanie współmałżonka za osobę uzależnioną i rozstanie się z myślą, ze wszystko samo się ułoży.

- uznać uzależnienie za chorobę, która nie przejdzie sama, musi być leczona.

- przezwyciężyć własny lęk przed zmianą, który wywołuje myśli; „ jeśli przestanę mu pomagać on umrze, nie poradzę sobie bez jego pomocy, moja rodzina może się rozpaść itp.

- przestać pomagać. Nie troszczyć się o sprawy, które nie zależą do was i nie ukrywać choroby i jej następstw. Nie przejmować się reakcją rodziny, która na początku może nie rozumieć takich zachowań.

- nie obwiniać się za to, co dzieje się w związku ze zmianą zachowań wobec partnera

- przejąć odpowiedzialność za siebie i dzieci. Zajmując się przez lata sprawami uzależnionego partnera, zaniedbaliście swoje potrzeby i zainteresowania, czas do nich wrócić

- zwrócić partnerowi wolność. Nie kierujcie dłużej jego życiem. Pozwólcie mu wziąć odpowiedzialność za własny los. Nie czujcie się odpowiedzialni za jego zachowania i wybory

- być konsekwentnym. Róbcie to, co postanowiliście i dbajcie o to, aby traktowano was poważnie.

Osoby uzależnione zwykle bardzo niepokoją zmiany w zachowaniu ich partnerów. Mogą używać próśb i gróźb, składać nowe obietnice, by zmusić innych do powrotu do starych zachowań. Przestać pomagać osobie uzależnionej to trudne zadanie. Może się zdarzyć, że nie uda się to za pierwszym razem. Nie można liczyć na szybkie efekty. To zdarza się bardzo rzadko, bo na przemiany psychiczne trzeba czasu. Trudniej też przechodzi się tę drogę samemu, dlatego dobrze jest skorzystać z grup samopomocy dla osób współuzależnionych, które działają przy klubach i kościołach. Jedna jest tylko droga, musicie pamiętać, ze najlepsza pomocą jest nieudzielanie pomocy. Lecząc się ze współuzależnienia będziecie mogli przyjrzeć się swemu życiu, zająć się swoimi sprawami, dobrze jest też zastanowić się, czy nadal chcemy budować przyszłość z tym właśnie partnerem.

Jeżeli ktoś z czytających dojdzie do wniosku, że ma jakieś objawy współuzależnienia będzie potrzebował porady gdzie udać się na leczenie w swoim miejscu zamieszkania, proszę o wiadomość na mojej stronie na facebook-u https://www.facebook.com/pages/Pracownik-Socjalny-Pomaga/220389241418557?ref=hl Zawsze chętnie pomogę.

Doszłam do wniosku, że posty będą krótkie zwięzłe i dzięki temu nikt nie będzie się zniechęcał do czytania tego a jednocześnie łatwiej będzie tu cokolwiek znaleźć, dlatego wpis o DDA pojawi się w ciągu tygodnia. 

Pozdrawiam.